Het zuidereiland

Hooi allemaal,

Hier mijn eerste berichtje vanuit het land van Middle Earth en Narnia. De vliegreis naar Christchurch voorliep voorspoedig en de shuttlebus bracht me keurig naar de voordeur van het Canterbury house, een gezellig klein en huiselijk hostel. Natuurlijk moest ik eerst op zoek naar een supermarkt om mijn voorraden aan te vullen, daarna was het koken, eten, nog even lezen en op tijd naar bed na de vermoeiende reis. 

De volgende morgen begon ik vastbesloten aan de verkenningstocht in Christchurch en vooral met oriënteren en informatie verzamelen over reizen door Nieuw Zeeland. Al snel kwam ik de eerste tekenen tegen van de schade veroorzaakt door de  aardbevingen van 2 jaar geleden. Overal stuitte ik op wegwerkzaamheden, half ingestortte gebouwen waren niet eens dichtgetimmerd en vooral de hoop lege stukken grond waren indrukwekkend. Het hoogtepunt was cathedral square met de cathedral nog steeds half ingestort. Er liepen vooral toeristen op straat, omdat een hoop inwoners zijn verhuisd naar Nelson of zelfs naar Australië.  Toch was ook te zien dat de wederopbouw is begonnen. Het ondergrondse werk is bijna afgerond, de containers die de restaurantjes en winkels behuisden hadden een mooi kleurtje gekregen en in het gaas van de afzettingen rondom de cathedral hadden creatieve inwoners gekleurde blokjes bevestigd die een patroon vormden.  Meteen al genoten van de straatartiestentraditie in Nieuw Zeeland bij de city mall, een lekkere cheese scone gegeten, door de botanic gardens gestruind en daarna opzoek naar een simkaart. Dat bleek nog lastig. Kreeg een lift naar Ricarton mall, maar dat sloot 10 minuten  nadat ik er aankwam. Dat werd 50 minuten teruglopen voor niks, maar het park waar ik doorheen liep was prachtig. 

Op dinsdag moest ik echt wat knopen door gaan hakken. Ik kreeg de flexipass van een Duitse vrouw en heb die maar opgewaardeerd. Vervolgens heb ik een simkaart gevonden toen ik op zoek was naar een ijs en 's avonds ben ik met de receptioniste naar een gezellig buitencafeetje geweest. Woensdag was een rustige, regenachtige dag. Heb lekkere brownies gebakken, heb waarbenjij.nu geupdated, de bus naar Queenstown geboekt en vooral gerelaxed.

 De bustocht van Christchurch naar Queenstown duurde 11 uur. Onderweg kwamen we langs Lake Tekapo, waar chinezen niet eens omkeken naar de prachtige natuur maar meteen naar het beeld van de shepherd renden omdat de buschauffeur daar net over had gesproken. Ook hadden we een chinese gids bij ons die alle verhalen van de buschauffeur vertaalde naar het Chinees.  Ik hou niet van stereotypen, maar de chinezen hier maken echt alleen foto's met het v-teken, reizen in een groep en spreken amper Engels.  Naarmate de reis vorderde raakte ik steeds meer onder de indruk van dit geweldige land. Nieuw Zeeland was het eerste land waar vrouwen (blanke en maori vrouwen tegelijkertijd) stemrecht kregen. Typisch Nieuw Zeelandse producten zijn moreno wol en dairy (melk). Verder leven er 32 miljoen schapen hier tegenover 4.2 miljoen mensen waarvan er maar 1 miljoen op het zuider eiland leven. Hierdoor is er zo weinig verkeer dat bruggen maar 1 baan hebben. Van lake Tekapo naar mt Cook reden we langs en door the southern alps, wat in lotr en the hobbit werd gebruikt als the misty mountains. Geweldig mooie uitzichten! Vlak voordat we bij Queenstown kwamen reden we langs een roestige brug. Het was de brug waar bungeejumpen is uitgevonden en ons voorproefje van de extreme sporten sfeer in Queenstown. 

Vrijdag ben ik de Queenstown hill opgewandeld en het uitzicht over Queenstown en het meer was prachtig! Lekker langs het meer gestruind en de jetboat, waterski en andere extreme watersporten bekeken. Het is blijkbaar mogelijk om met waterjetschoenen als een dolfijn door het water te bewegen. Op zaterdag was ik op tijd wakker voor het gratis ontbijt, waarna ik de bus heb gepakt naar milford sounds voor een dagtocht. Als ik nog geen lotr gevoel had dan kreeg ik dat nu zeker: milford sounds was decor voor het dode moeras waar smeagol frodo en sam doorheen leidde, maar ook voor de uitlopers van de misty mountains. Vervolgens hebben we een geweldig mooie cruise gemaakt, waarbij we bijna werden weggeblazen door de wind en tassen en kopjes koffie over het dek vlogen en we nog snel wat zeehonden konden spotten. Ondertussen was ik aan de praat geraakt met de chinese die naast mij zat in de bus en zij vertelde me dat ze de volgende morgen ging bungeejumpen. Toen we s' avonds terug kwamen had ik net genoeg tijd over om me in te schrijven voor dezelfde groep.

De volgende morgen waren we natuurlijk allebei gespannen en opgewonden en de busrit naar de bungeejump spot leek uren te duren. En toen zagen we waar we gingen springen....134 m is hoog! Met een gammel liftje werden we naar het plateau gestuurd en daar moesten we door het glas naar beneden kijken om te zien waa we zouden vallen. De adrenaline gierde door mijn lijf. Ik was als laatste aan de beurt en de jongeman voor mij moest extra worden gepushed om te springen. De beveiliger trapte een voor een zijn voeten vooruit om van de loopplank te vallen. Enorm zenuwachtig waggelde ook ik naar de rand, werd vooruit getrokken door het bungeekoord en er werd afgeteld door de beveiliger. En daar ging ik! Wow wat een rush! De rivier onder me kwam steeds dichterbij, ik voelde de druk van het vallen aan mijn ogen en toen ging ik al weer omhoog en opnieuw naar beneden. In de tweede keer omhoog trok ik aan het gele koord zodat ik in een zittende positie kwam te zitten en toen was het genieten van het uitzicht gedurende de tijd dat ik omhoog werd getakeld. Geweldige ervaring! De tropical swine van de fergburger, koeken van cookietime en daarna de zonsondergang op het gondola platform dat uiticht gaf over het meer maakten deze dag helemaal af. Al moet ik zeggen dat de eerste keer dat ik naar beneden keek ik bijna een hartverzakking kreeg en mijn lichaam weer even voelde dat het viel. Ondertussen heb ik totaal geen gevoel van hoogtevrees meer :). 

Na alle extreme ervaringen in Queenstown was het prima om een dag door te brengen in het rustige Wanaka aan Wanaka lake. Heb een mooie wandeling gemaakt naar Eeley en Beacon point en ben de volgende dag doorgereisd naar Franz Josef. Ken je van die watervallen die maar door blijven praten over vanalles en nog wat en gelijk hun hele levensverhaal prijsgeven?  Zo'n figuur zat naast me in de bus. Zelfs toen ik muziek opzette, begon te lezen en oogcontact vermeed bleef hij op mijn schouder tikken en nutteloze informatie geven. De Zweed aan de andere kant van deze man en ik waren enorm blij toen hij eindelijk uitstapte en dus niet mee ging naar ons hostel. 's Avonds ben ik met Kim, die ook in de bus zat en in mijn hostel incheckte, naar een backpackers bar geweest waar je shotjes kon winnen door te limbodansen. Enorm gelachen om alle dronken figuren die onder de lat door probeerden te komen. Woensdag was een enorm regenachtige en grouwe dag. Alle helicoptervluchten werden afgelast en dus besloten Kim en ik om naar de gletsjer te liften en Tomoko mijn kamergenootje ging mee. Dus wij een mooi bordje gemaakt, hadden we het niet eens nodig. Voordat we het bordje uit onze tas konden halen stopte een vriendelijke schot en hij nam ons mee naar de gletsjer, wandelde met ons naar het uitzichtpunt en bracht ons ook weer terug, al waren we door en door nat door de regen en moesten Tomoko en ik in zijn camper op zijn bed zitten. s' Avonds hebben we een mooi terrasje met een vuurtje en een verwarming opgezocht en donderdag was het tijd om afscheid te nemen en door te reizen naar Nelson. In de bus kwam ik de zweed weer tegen, wat hartstikke gezellig was en ook kwam ik aan de praat met een kiwi tiener. Toch was 10 uur weer een lange rit.Vrijdag ben ik naar centre of new zealand gewandeld en ben ik over een smal bergpaadje naar het founder park gelopen. Zaterdag ben ik over de markt gestruind en zondag mocht ik naar abel tasman park voor een kayak en wandeltocht. Prachtig om de verwering langs de kustlijn te zien vanaf het water. Ook hebben we baby zeehonden gezien en heb ik geleerd medelijden te hebben met de vrouwtjes. Er zit maar 1 week tussen de bevalling en het moment dat ze opnieuw zwanger worden! Verder weet ik nu waarom er zoveel bruine bomen tussen de groene staan: dit zijn geïmporteerde bomen en de enige manier om ze uit te roeien is ze te vergiftigen zodat ze geen zaden meer kunnen verspreiden.  Van watering cove terug naar marahau had ik gezelschap van Ed en Mustafa die het leuk vonden om andere wandelaars te vertellen dat ze de verkeerse kant op gingen en dat er een spin of slang op het pad zat. Prachtig om de geschokte gezichten te zien :). Dit was ook meteen mijn laatste dag op het zuidereiland. Maandag heb ik de bus genomen naar picton en vandaaruit de veerboot naar wellington op het noordereiland. Ik kan niet wachten om door te reizen naar lake taupo, rotorua en matamata. Ik houd jullie natuurlijk op de hoogte! Hoop dat het met jullie ook allemaal goed gaat ;). Dikke knuffel!